Boos op de verloren kloten van de boer

Er zijn zo van die dagen dat ik me op mijn berg in de bossen wil terugtrekken. In totale harmonie met de natuur. Ik beeld me een klein blokhuisje in, met een moestuin aan de rechterzijde en even verderop een kabbelende rivier.

Vandaag is weer zo'n dag dat ik het liefst van al mijn ogen sluit en daarheen trek. Ver weg van het vergif dat hier wordt gesproeid. En vandaag wordt dat vergif opnieuw letterlijk gesproeid: op één van de nabijgelegen percelen is een boer weer lustig een vies en stinkend goedje aan het verspreiden. De wind staat verkeerd. Pech voor mij. Ik die zonet nog van de zon en de tuin zat te genieten, vlucht naar binnen. Alle deuren en ramen worden gesloten. Ik plaats visueel mijn rozen om me heen, roep de bescherming van hogerhand in en zucht. Wat kan ik meer doen?

Ik zal je zeggen wat ik wil doen: ik wil die boer een opdonder in zijn gezicht geven, hem confronteren met mijn pijn en hem met zijn neus diep in zijn verantwoordelijkheid duwen. Ja, het liefst van al duw ik zijn smoel diep in de aarde die hij zojuist heeft bevuild. En jammer genoeg stopt mijn boosheid daar niet. Ik wil ook graag zijn kloten eens wakker stampen.


Bron foto: http://www.holebi.info

En die kloten, dat ben jij. Ieder die zijn blinkende goedkope groentjes blijft smullen zonder zich af te vragen wat de werkelijke prijs is. 'Wat geeft jou het recht om mijn zuurstof te vergallen?' wil ik schreeuwen tegen de boer. Maar ik hoef het niet te vragen want het antwoord is duidelijk: de consument geeft hem het recht. In feite verdient die boer vooral mijn medelijden. Want ocharme, die boer op het veld is zijn kloten al lang kwijt. Rijke bedrijven (waaronder Monsanto) en de consument hebben hem jaren geleden al gecastreerd. Wat overblijft is een man die zich onbewust afvraagt wie er met zijn kloten vandoor is terwijl hij sproeit met wat hem nog rest: een grote balzak vol pesticiden.





De zon komt op,
de zon gaat onder.
Langzaam telt de oude boer zijn kloten.

Gedichtje van  Cees Buddingh

 

 

Ja, ik ben boos. Nee, ik ben niet onschuldig. Ik probeer mijn consumptie te beperken, kies voor bio en sproei zelf geen chemische stoffen in de tuin. Maar ja, ik rijd nog altijd met de auto rond. Ook al hoor ik tijdens het rijden vaak een alarmtoon in mijn hoofd. Mijn onderbewuste die seint dat het fout is?

Ik bijt vaak op mijn tong wanneer ik mensen zich luidop hoor afvragen waar al die kankers toch vandaan komen. Komaan, weten we dat echt niet? Zijn we echt zo hypocriet? Alles is met alles verbonden. De grond, het water, de planten, de lucht, de dieren, de mensen,... Zijn we dat dan vergeten? Is enkel de oppervlakkige 'bling bling' nog zichtbaar en wenden we ons blik af voor al de rest? Grmbl, tijd om op mijn pen te bijten en in mijn blokhuisje te kruipen.