Gisteren zat ik op kantoor, een modern gebouw op automatisch
klimaat. Een knap staaltje technische vooruitgang. Of je zou het ook als volgt
kunnen benoemen: een zo gecontroleerde omgeving dat ik niet meer doorheb dat
buiten de zon schijnt. Als ik ’s avonds uit het kantoor stap, voel ik verbaasd
het laagje warmte dat op mijn trui valt.
Vandaag zit ik buiten onder de parasol. Ik zie het groene
gras blinken onder de zon en hoor de buizerds roepen in de lucht. Mijn
rechterhand pikt af en toe een donkerrood exemplaartje uit het hoopje vers geplukte
frambozen dat naast me ligt. Ik ben 100% bewust van de zon die schijnt.
Eerlijk: ik wil dat laatste voor geen geld meer opgeven! Ik werk ondertussen al een tijdje slechts twee dagen in de week. En weet
je, ontzettend prima vind ik dat. Het laatste laagje schroom omwille van mijn toch wel beperkte bijdrage aan de
maatschappij vervaagt keer op keer letterlijk en figuurlijk onder de zon. Ik heb opmerkelijk weinig nood om iets
te bewijzen. En in zorgen rond mijn pensioen heb ik al helemaal geen zin.
De voornaamste taak van de mens is zichzelf het leven schenken.- E.
From
De uitdagingen en het geluk liggen zo voor het grijpen. Ik
voel mijn kleine dochter huppelen in mijn buik en ik bereid me voor op een
luierloze opvoeding. Binnenkort wordt dit één van de bijzondere uitdagingen in
mijn leven: zo goed leren luisteren naar haar signalen en naar mijn eigen intuïtie
om zoveel mogelijk plasjes en kakjes op te vangen. Omdat in onze Westerse
maatschappij alles een naam moet hebben, noemen we dat hier Baby Zindelijkheids Communicatie.
In andere culturen is het zo natuurlijk als borstvoeding en gebeurt het gewoon.
Anyway, als er iets is dat deze zwangerschap mij al bracht,
dan is het een gezonde portie relativering en aanvaarding. Opmerkelijk weinig
frustraties, verwachtingen of zorgen op mijn bolle planeet. Gewoontes sneuvelen
als ze daar rijp voor zijn, vragen hebben het geduld om op antwoorden te
wachten, gedachten voelen zich even vrij om te komen als ook om weer te gaan en
verliezen laten zich simultaan beklagen en bewonderen. Het geniepige gevoel dat
alles vanzelf gaat en een diep vertrouwen dat het gestage pad mij stilletjes naar
het huisje op de bergen leidt… Het leven
met een tijdloos glazuurtje, jaja, daar valt aan te wennen J
Leef zo, dat je kunt wensen dat het leven eeuwig terugkeert. -Nietschze
Geen opmerkingen:
Een reactie posten