Erkenning vóór de geboorte

Gisteren zijn we dan toch nog maar snel eens binnen gesprongen op het gemeentehuis voor de 'erkenning vóór de geboorte'. Nu het nog kan. Een administratieve afhandeling. Maar we hebben er ons eigen gouden emotioneel randje aan gegeven...

De voorbereiding begon al in de wagen. Op de terugrit van een bezoekje aan de vroedvrouw. Toen ik aan mijn liefste uitlegde dat dat ene formuliertje niet alleen ging over hij die de kleine erkende. Maar ook over mij die hem als papa erkende…Op die woorden leek hij even langer te knabbelen. En de smaak moet hem bevallen zijn, want tot mijn eigen verbazing reed hij in rechte lijn naar het gemeentehuis. -De kracht van perspectief werkt niet alleen in de fotografie…-

Gemeentehuis binnen, pijltjes dienst bevolking volgen. Na het overhandigen van onze identiteitskaarten, kruipt de vriendelijke mevrouw van het loket achter haar computer. We mogen samen wachten op het houten bankje. Een oudere meneer stapt op het loket rechts van ons af. Hij gaat zitten en meldt zich aan voor een nieuwe identiteitskaart. In zijn intro laat hij schijnbaar achteloos een anarchistische noot vallen: 'Tjach, het moest inderdaad al lang geleden gebeurd zijn. Maar ik dacht, tis mooi weer…laat me vandaag die komedie maar eens afhandelen.' Gerrit en ik gniffelen samen op de bank. We hebben een gedeelde liefde -of is het ook erkenning?- voor zo'n tafereeltjes.

Ondertussen is onze loketbediende klaar met haar voorbereiding. We worden uitgenodigd om elk om beurten onze handtekening onder het formulier voor erkenning te plaatsen. Ik neem mijn tijd en krabbel met mijn mooiste handschrift. Ik kijk even op naar het vriendelijke gezicht van de loketbediende, kijk vervolgens naar Gerrit en ik spreek uit wat mijn hart zingt: 'Ja,' en ik leg een officiële klemtoon op dat eerste woord, 'hij is de papa van mijn kind.' Mijn emotioneel gouden randje is gezet :-)