Wat een leeftijd!

35 jaar. Wat een leeftijd om in te bijten! Om het leven in mij te laten bijten...

Ik heb de afgelopen jaren mijn eerste grijze haren verdiend. Rond mijn ogen verschijnen kraaienpootjes. Eerlijk gezegd: heerlijk vind ik dat :-)

Want ik heb zin om een oude, wijze vrouw te worden. Ik voel dat oude besje nu al een beetje spartelen in mijn hart. Gestoken door haar jongere zelf, die niet opgeven, niet opgeven, niet opgeven wil. Met mijn vijfendertig jaar sta ik zo ergens midden tussen beide in. Het oude besje en de jonge trienewien. Ik zie ze spelen. Ze gooien balletjes naar elkaar, heen en terug. Heen en terug. Het is een plezier om ze te aanschouwen, hun enthousiasme kriebelt onder mijn tenen.

En sinds kort hebben die twee dames er een derde spelertje bij. Hun grote trots. Een klein bundeltje met grote, donkere ogen. Al even aanschouwend als ikzelf. Het zit op haar kontje en rijgt heerlijke lachebekjes aanéén. Ze kijkt mee naar de bal, heen en terug. Heen en terug. Supportert voor het oude besje. Supportert voor de jonge dame. Waar hun spel begint, breekt haar wereld open. Handjes klappen lukt nog niet, maar haar ogen doen al het supporterwerk. Ze stralen en verkennen. Lieve lust, een betonnen wil.

Ik hou van deze vrouwen. Als ik dat zeggen mag? Trots is wat ik steeds vaker voel.

Vrouwen in mijn buurt, die ben ik ook steeds meer gaan waarderen. Dat gebeurde ergens, overviel me ergens, zeven maanden geleden. Toen ik moeder werd. Hoe belangrijk andere vrouwen voor een vrouw zijn. Dat heb ik sindsdien ervaren. Het zat hem in de kleine dingen. Vrouwen die voor Mira hun haakpennen bovenhaalden, hun breinaalden, hun kantklosgaren. Alsof ze mee mijn vreugde voor een dochter vierden. Ja, dat pakte me. Die vrouw die oprecht haar handen uit de mouwen stak en stukjes huishouden kwam verlichten. Ja, dat had ik echt wel nodig. Die vrouw die bleef langskomen om te zeggen: ik geloof in je. Ja, ook dat was welkom. Sommige van deze vrouwen kende ik al, anderen leken wel uit de hemel gevallen. Alsof deze vrouwen erkenden hoe waardevol een nieuwe meid voor onze gedeelde spirit is. Alsof deze vrouwen wisten dat het niet allemaal rozengeur is, maar wel steeds opnieuw maneschijn.

Misschien klink ik nu een beetje emotioneel, maar soit, mag ik effe? Die vrouwen die er zijn, die mijn vreugde delen durven, die mijn pijnen kennen willen, die vrouwen stelen mijn hart. Ik wil ze mijn stam in trekken. Zeggen: hé jij, ga je mee de schoonheid tegemoet? Ik wil met ze bloemen gaan plukken terwijl we zingen uit volle borst. Ons samen sterk voelen terwijl we stampen op de grond. En het maakt me helemaal niet uit wat we doen. Ik heb er geen probleem mee om te koken, te schrobben, af te wassen, kleren te herstellen, leer te looien, onkruid te wieden,… Zolang ik het gezang van zacht geharde vrouwen om me heen hoor, zo verbeeld ik me dan, zolang ik hun stemmen nabij heb, is het leven me goed gezind en de toekomst goed gestemd.

Vrouwen die zin hebben in het leven. Die creëren vanuit hun liefde voor het bestaan. Met overtuiging stormen doorstaan. Wat lijkt het me fijn om daar met mijn dochtertje nu es helemaal tussenin te gaan staan.
Thx ladies ;-)