Onder de notenboom gezeten. Ik en jij.

Onder de notenboom gezeten. Ik en jij. Je neemt een paar slokken, lost, kijkt onderzoekend naar mijn borst en pulkt met je kleine vingertjes aan de tepel. 'Drink, drink.' zeg ik. Druppeltjes melk vallen verloren op mijn schoot. 'Drink, drink.' herhaal ik. Jij kijkt ondeugend in mijn ogen, tikt eerst nog een druppeltje weg en hapt dan terug aan.

Onder de notenboom gezeten. Ik en jij. Goeddunkend kijk ik toe hoe je het speelgoed links laat liggen. Je verkiest het gras, trekt met kracht vuistjes vol groen en laat het sprietjes regenen op onze benen. Papa passeert op de grasmachine, onze hartjes gaan dansen en jij kirt hem goeiedag.

Onder de notenboom gezeten. Ik en jij. De poes erbij. Ze knipoogt, zoals vriendelijke poesjes doen. Ze slentert dichter dicht, streelt met haar zachte vacht tegen jouw blote voetjes aan. Helemaal fan van Pruts. Zachtjes aaien lukt nog niet zo goed. Je grijpt, trekt haar uit balans. Dicht was niet dicht genoeg.

Onder de notenboom gezeten. Ik en jij. Een tijdschrift opengeslagen. Vijf zinnen lees ik. Dan heb je het gezien. Eén seconde later ook geproefd. Verfrommelde en besabbelde blaadjes in mijn handen. Het maakt me wat nostalgisch. Terugdenkend aan de tijd van artikeltjes lezen in één ruk.

Dat durf ik de laatste tijd af en toe wel es doen. Verlangen naar verstreken vrijheid.
Foei mama! Het is toch fijn onder de notenboom. Ik en jij? Ja schat, het is een dankbaar wij.

Bron: www.leukforkids.nl