In de trein zit een zwarte vrouw tegenover mij. Ze leest in stilte mijn bordje. Er staat 'for my sisters, to all my relations, for mother earth, for my daughter'. Ik weet niet welke taal ze spreekt, zeg tenslotte in het Nederlands 'mars tegen Trump'. Ze staart opnieuw naar mijn bordje. Er beginnen tranen over haar wangen te rollen. Ze legt haar arm op het tafeltje tussen ons in en ontbloot haar pols. Rond haar pols hangen enkele rubberen armbandjes. Ik zie de woorden 'free rw...anda' op één van hen en begrijp dat ook zij haar strijd heeft. Dat er iemand waarom ze geeft, gekwetst wordt en dat haar pijn doet. Haar tranen bengelen. Ik leg mijn hand op de arm van deze dame die ik niet ken en knijp. Nog steeds heeft ze geen woord gezegd. Maar ze maakt een gebaar die ik niet mis kan verstaan. Het gebaar van doorgaan, blijven doorgaan. Ik knik.
De trein komt aan. We kijken elkaar aan. Ik lach naar haar, zeg 'keep your faith'. We stappen beide af in Brussel-Noord, gaan elk ons eigen weg. Elk ons eigen strijd. Als sisters.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten