een zegen in het schuifje

'Waar liggen de boekjes van de bib?' vraagt papa. 'Schuif links'. Het antwoord komt niet van mij, de mama. Wel van onze kleine spruit zelf. Twee jaar en twee maanden. Het is er zo eentje die altijd ouder zal zijn dan haar leeftijd. 

En nu maar hopen dat onze opvoeding haar ook weerbaar helpt blijven. Ze zal het nodig hebben. Wijsheid verwacht ruimte. Misschien moeten we af en toe met quotes zoals die van Eminem gooien: “If you have enemies, good that means you stood up for something.” 

Vandaag gelezen. Op een papiertje tegen de muur. Tegen de muur van de bureau van de directeur. De directeur van de school waar we de spruit alvast hebben ingeschreven. Inschrijven kon vanaf 1 maart. Vandaag dus. Nee, geaarzeld hebben we niet. Een Freinetschooltje zal het wezen. Ze mag er op 1 september heen. 

Ondertussen doen papa en mama hun best om het thuis nog een beetje boeiend te houden. Een uitdaging die best ook wat intellect van mij vraagt. Sociaal intellect oa. Of het intellect van geduld. Maar bovenal toch spiritueel intellect. Het soort dat je helpt rustig blijven in een broeihaard van peuterverlangens en moe-maar-niet-willen-slapen-buien. 

Photo by Cris Saur on Unsplash

Aan dat laatste ben ik even schuldig: moe zijn maar nog niet slapen willen. De weigering om mijn hoofd op het kussen te vleien. Niet vooraleer ik effe heb genoten van het gevoel dat zij al slaapt maar ik nog niet. 

Zij, die een zegen is om in huis te hebben. Het soort zegen dat je hart verwarmt maar je ook keihard treft. Het soort zegen dat zowel in de schuif links als in de schuif rechts kan liggen. Afhankelijk van waar je het zoeken gaat. Althans, zo fluistert mijn spiritueel intellect, dat moe is en slapen wil.