Daar is die koekoek weer

Het is de derde keer dat ik de koekoek zie. Drie dagen op een rij, zie ik hem zitten of vliegen. Dat is uitzonderlijk gezien het een schuwe vogel is die zich zelden laat zien. Ondertussen herken ik hem al goed. Hij heeft iets weg van een duif, maar dan met een langere staart. Zijn borst is gestreept. Zijn vlucht ziet eruit als dat van een sperwer. Anyway, het voelt als een bijzondere ontmoeting aan!

Bron: Wikepedia, foto Tim Peukert

Ik heb die speciale ontmoetingen met dieren leren zien als dragers van boodschappen. Daarom nam ik er het boek Luisteren naar dieren van Ted Andrews erbij. Een handig hulpmiddel in het decoderen van de boodschappen van dieren! 'Aankondiging van een lotswending' staat er te lezen. De overige uitleg hou ik voor mezelf. Maar ik kan je wel zeggen dat de tekst zinnig in mijn oren ronkt...

Aan alleman die zich eenzaam voelt, kan ik enkel maar deze tip meegeven: (vraag en) luister! We worden allen omringd met boodschappers en helpers. Velen ervan zijn onzichtbaar. Persoonlijk heb ik bijvoorbeeld weet van wat ik 'mijn draak' aan mijn zijde noem. Je zou het als een beschermengel kunnen beschouwen. Daarnaast heb je ook de onzichtbare hand van onze voorouders (en overleden, misschien zelfs ongeboren, kinderen). Je hoeft er niet in te geloven, toch zijn ze er. Als stille gidsen in ons diepste moerassen. Maar enkele boodschappers laten zich dus ook letterlijk zien. Het is een kwestie van ze te leren herkennen. In de libel die op je schouder komt zitten, het everzwijn dat voor je koplampen opdoemt, het roodborstje dat iedere morgen voor je raam zit, de plaag kikkers op het terras, de poema in je droom, een collega die aanklopt met een verrassend geschenk,... In principe is alles waarvan je denkt -vreemd- /-bijzonder-/-vervelend-/-verrassend- het onderzoeken waard.

Elke ontmoeting, hoe klein ook geeft je de opdracht na te gaan wat de betekenis daarvan is in jou leven. (Martin Boegel)

Vandaag vloog er ook een insect met groen-rode kleur aan mij voorbij. Het verbaast me altijd hoeveel soorten insecten er zijn. Sommige zal ik nooit zien. Sommige misschien slechts één keer in heel mijn leven. Ook dit groen-rode exemplaar maakte een zeldzame indruk. Dé verwondering die dan iedere keer blijft hangen is de volgende: hoe in godsnaam vindt dit insect in die grote poel van insecten een soortgenoot terug? Ik vermoed dat ze zo hun trucjes hebben. Of misschien verloopt dat allemaal puur op intuïtie en vertrouwen? Ik sloot zonet mijn ogen en richtte me in mijn gedachten tot het groen-rode insect met de vraag 'Hoe vind je een soortgenoot terug?'. Deze gedachte kwam toen binnen:
-Net zoals jij doet.
-Mijn ogen sluiten en wachten?
-Zoiets...

Zoiets. Tjach... Het doet er niet toe of je de boodschap ook helemaal met je verstand begrijpt, ergens in jou resoneert het antwoord sowieso. Het doet er ook niet toe of je twijfelt of het je eigen gedachten zijn of een boodschap van elders. Dat is tenslotte allemaal eender. Zolang je maar de intentie hebt om te luisteren...